Wat is de werkelijke prijs van deze beslissing?

Begin maart maakte minister Zuhal Demir een beslissing die grote gevolgen zou hebben voor mensen die hun loopbaan willen verbeteren: de loopbaancheques werden beperkt tot 1.000 per maand. Wat volgde was een stormloop, en zoals je je kunt voorstellen, waren de cheques in no time op. Dit gebeurde opnieuw in april waarbij mensen precies om 0u00 achter hun computer moesten zitten in de hoop een cheque te bemachtigen. Binnen 7,5 minuten was alles alweer weg. Het deed denken aan de gekte van festivals zoals Tomorrowland, waar de tickets in enkele minuten uitverkocht zijn.

Wat we hier zien, is niet alleen een logistiek probleem, het is een signaal dat we niet zomaar kunnen negeren. De situatie is duidelijk: de stormloop op de loopbaancheques is onmiskenbaar. Het is een probleem dat we niet kunnen negeren. Maar ondanks deze uitdaging en de chaos die het met zich meebrengt, geef ik niet op. In plaats van stil te zitten, ben ik actief bezig met het ontwikkelen van betaalbare coachingstrajecten. Zo blijft coaching voor iedereen toegankelijk, ook zonder die cheque.

Laten we eens stilstaan bij de beslissing zelf. Wat is de reden achter deze plotselinge wijziging? Men spreekt over besparingen, maar door het gebrek aan overleg lijkt dit een kortetermijnoplossing zonder de langetermijngevolgen in overweging te nemen. Het resultaat? Veel mensen schuiven hun coaching op de lange baan, of erger, laten het helemaal zitten. Dit kan alleen maar leiden tot een stijging van burn-outs, meer ziekteverzuim en afwezigheden op de werkvloer, wat op zijn beurt extra kosten voor de overheid met zich meebrengt.

Maar het gaat verder dan dat. Wat gebeurt er met de coaches zelf? Minder cliënten betekent minder inkomen, en voor velen betekent dit dat ze op zoek moeten naar een andere bron van inkomsten, of tijdelijk hun toevlucht moeten nemen tot andere opties, zoals werkloosheidsuitkeringen. En dan vraag ik me af: waar zijn we in godsnaam mee bezig?

Als coach zie ik dagelijks de positieve impact die coaching kan hebben op het leven van mijn cliënten. Soms twijfel ik of ik wel genoeg heb gedaan, vooral wanneer de situatie moeilijk lijkt. Maar gelukkig krijg ik steeds weer terug dat mijn begeleiding hen echt heeft geholpen. Ze krijgen inzichten, weten nu beter welk pad ze moeten volgen en wat hun volgende stap is. Ondanks mijn twijfels weet ik dat mijn werk een verschil maakt. Ik help mijn cliënten om te groeien, zowel persoonlijk als professioneel.

Het is tijd voor een realistische kijk op deze situatie. We kunnen niet blijven doorgaan met maatregelen die op korte termijn voordelig lijken, maar op de lange termijn ernstige gevolgen hebben voor zowel de samenleving als de professionals die deze dienstverlening leveren. In plaats van een systeem dat mensen ontmoedigt, moeten we nadenken over duurzame oplossingen. Coaching is een investering in de toekomst van een individu, in hun welzijn en productiviteit. We kunnen niet blijven stilstaan in een systeem dat zoveel mensen buiten spel zet.

Het is tijd om te vechten voor een systeem dat werkt voor zowel de cliënten als de coaches. Het is tijd om ervoor te zorgen dat coaching voor iedereen toegankelijk blijft, zodat we samen kunnen werken aan een betere work-life balance voor iedereen.

Cindy